H ομάδα της Βραζιλίας

⏲️ Χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά

  • Η πιό επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου με πέντε κατακτήσεις αλλά 22 χρόνια από το τελευταίο τρόπαιο, η Βραζιλία είναι κάθε φορά ένα από τα φαβορί της διοργάνωσης.
    Αμέτρητα τα επιμέρους ρεκόρ και επιτεύγματα σε Μουντιάλ και η μοναδική εθνική ομάδα που έλαβε μέρος σε όλες τις διοργανώσεις από το 1930 ως σήμερα. Ανάμεσα στις ομάδες που έχει παρουσιάσει η Βραζιλία, αυτή του 1970 θεωρείται από πολλούς η καλύτερη εθνική ομάδα όλων των εποχών.

Είχε βέβαια ως πρωταγωνιστή τον Πελέ αλλά και πλειάδα ποιοτικών ποδοσφαιριστών δίπλα του. Πέρα από τις κατακτήσεις το 1958, το 1962, το 1970, το 1994 και το 2002, υπάρχει και η ομάδα του Μουντιάλ 1982 που άφησε εποχή και μνημονεύεται ακόμα παρότι δεν κατέκτησε τότε τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας.

Όπως κάθε φορά αναμένεται να έχει κοντά της χιλιάδες φίλους της που δίνουν τον απαραίτητο “σάμπα” ρυθμό στις εξέδρες και συχνά κλέβουν την παράσταση.

Τα “πέτρινα χρόνια” του 21ου αιώνα

Μετά την κατάκτηση του τροπαίου το 2002 η Βραζιλία βρίσκεται σταθερά σε σχετικά καθοδική πορεία και σε κάθε περίπτωση έχει σταματήσει να αποτελεί φόβητρο.

Λίγοι την υπολογίζουν στα πραγματικά φαβορί της διοργάνωσης που έρχεται. Κατά γενική ομολογία, η χώρα δεν παράγει ταλέντα όπως στο παρελθόν, ενώ για πολλούς υπολείπεται και σε επίπεδο οργάνωσης. Συχνά μάλιστα προκύπτουν σημαντικά προβλήματα στο εξωαγωνιστικό κομμάτι που διχάζουν την ομάδα.

Ανεξίτηλα σημάδια έχει αφήσει η συντριβή εντός έδρας στο Μουντιάλ του 2014 με σκορ 7-1 από την Γερμανία. Ακολούθησαν απογοητεύσεις τόσο το 2018 (έφτασε ως τους “8” όπου αποκλείστηκε με ήττα 2-1 από το Βέλγιο) όσο και το 2022 (αποκλεισμός ξανά στα προημιτελικά απέναντι στην Κροατία, στη διαδικασία των πέναλτι).

Έκτοτε άλλαξε 4 προπονητές για να καταλήξει στον Κάρλο Αντσελότι. Χειρίστηκε με άνεση-ως συνήθως- την προκριματική φάση για να προκριθεί και αυτή τη φορά στα τελικά.

Ατού η ‘αύρα” του Αντσελότι

Η πρόσληψη του πολύπειρου Ιταλού τεχνικού μοιάζει σοφή ιδέα για μια ομάδα που ψάχνει το δρόμο της εδώ και πολλά χρόνια. Φαίνεται ήδη να έχουν ηρεμήσει τα πράγματα στο Βραζιλιάνικο “στρατόπεδο” και όλοι περιμένουν την ανάκαμψη.

Ο “Καρλέτο” προσπαθεί να δημιουργήσει ένα ανταγωνιστικό σύνολο με τη γνωστή του μεθοδικότητα και με τη χώρα να μην έχει την πλειάδα σπουδαίων παικτών όπως στο παρελθόν. Διαφαίνεται ήδη μεγαλύτερη προσήλωση στο αμυντικό κομμάτι, το Jogo Bonito και το θεαματικό ποδόσφαιρο είναι ανεπιστρεπτί παρελθόν για τη “σελεσάο”.

Στο ρόστερ βέβαια συναντάμε σημαντικούς παίκτες και με καριέρα στα Ευρωπαϊκά γήπεδα. Οι τερματοφύλακες Έντερσον και Άλισον, οι Μαρκίνιος και Μιλιτάο στην άμυνα, οι Καζεμίρο και Πακετά στην μεσαία γραμμή και οι Ραφίνια (της Μπαρτσελόνα), Βινισιους και Ροντρίγκο (αμφότεροι της Ρεάλ Μαδρίτης) στην επίθεση είναι τοπ ονόματα στη Γηραιά Ήπειρο, ενώ η υπόθεση Νεϊμάρ μάλλον έχει κλείσει οριστικά για την εθνική ομάδα.

Πολλές οι σκέψεις, λίγες οι σταθερές στα πλάνα του προπονητή

Κάποτε ξέραμε όλοι χωρίς πολλή σκέψη την ενδεκάδα της Βραζιλίας, γεμάτη με μεγάλα ονόματα σε όλα τα πόστα της ενδεκάδας. Με την διαπιστωμένη έλλειψη ταλέντου σε σύγκριση με το παρελθόν, η νέα “σελεσάο” του Αντσελότι φτιάχνεται με εντελώς διαφορετικό σκεπτικό.

Υπάρχει χώρος για νέους παίκτες και ο Ιταλός κόουτς δεν θα διστάσει να τους “ρίξει στα βαθιά”.

Στη νέα φουρνιά συναντάμε τους καλύτερους νέους Βραζιλιάνους παίκτες στο χώρο της επίθεσης, τον Κούνια (της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), τον Έντρικ (της Ρεάλ), τον Μαρτινέλι (της Άρσεναλ) και τους Ζοάο Πέδρο και Εστεβάο (αμφότεροι της Τσέλσι).

Το πρόβλημα είναι καθαρά στην μεσαία γραμμή όπου οι λύσεις είναι μετρημένες, λείπει ο ηγέτης και ο παίκτης που θα ανεβάσει επίπεδο την ομάδα.

Είναι σαφές πως οι Βραζιλιάνοι δεν περιμένουν άμεσα θαύματα από τον Αντσελότι και θα ήταν ευχαριστημένοι αν η ομάδα έφτανε σε ένα μεγάλο τελικό μετά από 24 ολόκληρα χρόνια και πέντε αποτυχημένες διοργανώσεις μετά το 2002.