H ομάδα της Ουρουγουάης

⏲️ Χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά
  • Μια από τις πιο επιτυχημένες εθνικές ομάδες στην ιστορία των παγκοσμίων κυπέλλων με 14 συμμετοχές σε τελική φάση και 2 τρόπαια, πίσω στο χρόνο (1930 και 1950). Τα επιτεύγματα της εθνικής Ουρουγουάης αποκτούν μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστούμε πως πρόκειται για χώρα με πληθυσμό κάτω από τέσσερα εκατομμύρια κατοίκους!

    Η “γαλάζια ομάδα” σήκωσε το πρώτο τρόπαιο Μουντιάλ ως διοργανώτρια εντός Μοντεβιδέο το 1930 και είκοσι χρόνια αργότερα επανέλαβε το θρίαμβο επί Βραζιλιάνικου εδάφους, στο Μαρακανά απέναντι στην Βραζιλία σε ματς που έμεινε στην ιστορία, παρουσία 170 χιλιάδων φιλάθλων(!) και μνημονεύεται ακόμα. Επιπρόσθετα έχει κατακτήσει το Κόπα Αμέρικα 15 φορές, μόνο η Αργεντινή την ξεπερνάει.

Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, όμως η Ουρουγουάη ήταν σχεδόν πάντα παρούσα και υπολογίσιμη και συνήθως κατάφερνε τουλάχιστον την πρόκριση προς τα νοκ-άουτ της διοργάνωσης.

Η ομάδα επανήλθε στο δρόμο των επιτυχιών με την ταυτόχρονη παρουσία των επιθετικών Καβάνι και Σουάρες, με μεγαλύτερη διάκριση την παρουσία στα ημιτελικά το 2010 όταν ηττήθηκαν με σκορ 3-2 από την Ολλανδία. Αξέχαστο βέβαια παραμένει το περιστατικό με τον Κιελίνι και τον Σουάρες στο Μουντιάλ του 2014 με τον Ουρουγουανό να δαγκώνει τον ώμο του Ιταλού αμυντικού

Στο προηγούμενο παγκόσμιο κύπελλο το 2022 για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια δεν κατάφερε να προκριθεί από τη φάση ομίλων. Nα δούμε τι θα γίνει σε αυτό το Μουντιάλ!

Η νέα Ουρουγουάη του Μπιέλσα χωρίς Σουάρες και Καβάνι

Η Ουρουγουάη ήταν πρωταγωνίστρια για πολλά χρόνια έχοντας μια σκληρή και δυσκολοκατάβλητη ομάδα και ταυτόχρονα δύο κορυφαίους επιθετικούς, τον Έντισον Καβάνι και τον Λουίς Σουάρες.

Ο “μαέστρος” προπονητής Όσκαρ Ταμπάρες ήταν ο δημιουργός της ομάδας αυτής για 15 χρόνια ως το 2021, έκτοτε πέρασαν από τον πάγκο οι Μπρόλι και Ντιέγκο Αλόνσο (γνώριμος μας από το αποτυχημένο πέρασμά του στον Παναθηναϊκό) για να αναλάβει το 2023 ένας άλλος σπουδαίος Λατινοαμερικάνος κόουτς, ο Μαρσέλο Μπιέλσα.

Γνωστός για τις ιδιοτροπίες του και τις νεωτεριστικές του απόψεις για συστήματα και τρόπους ανάπτυξης παιχνιδιού, ο Μπιέλσα (στα 70 του) ενσαρκώνει τις ελπίδες των φίλων της για διάκριση αφού λείπουν πλέον τα μεγάλα αστέρια.

Σίγουρα θα δούμε μια σκληρή ομάδα και πάλι, μια ομάδα συνόλου που μπορεί να μην έχει το ταλέντο επιθετικά, αλλά καταφέρνει να κρατάει το “μηδέν” στα μετόπισθεν. Έτσι άλλωστε πήρε και την πρόκριση στην τελική φάση της διοργάνωσης κρατώντας ανέπαφη την εστία της στα τελευταία τρία ματς της προκριματικής φάσης απέναντι σε Βενεζουέλα, Περού και Χιλή.

Πολλά ερωτηματικά, λίγες οι επιλογές

Εκτός των Σουάρες και Καβάνι, παρελθόν από την εθνική αποτελούν πλέον δύο ακόμα εξίσου σημαντικές “σταθερές” της ομάδας, ο τερματοφύλακας Μουσλέρα και ο αμυντικός ηγέτης Γοδίν. Αφήνουν δυσαναπλήρωτο κενό αφού οι λύσεις δεν περισσεύουν, διόλου παράλογο για μια τόσο μικρή χώρα.

Από το πόστο του γκολκίπερ ως τη θέση του φορ, τα ερωτηματικά είναι πολλά. Η ομάδα θα στηριχθεί αμυντικά στον πολύπειρο Χιμένεθ (της Ατλέτικο Μαδρίτης) και στον ολοένα βελτιωμένο Αραούχο (της Μπαρτσελόνα), ενώ από τη νέα γενιά ξεχωρίζουν οι Μουρίνιο (της Βιγιαρεάλ) και Μπουένο (της Γούλβς).

Στη μεσαία γραμμή δεσπόζει ο Βαλβέρδε, βασικό “γρανάζι” της Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά και ο Μπετανκούρ της Τότεναμ, ενώ δημιουργικά ο Μπιέλσα περιμένει πολλά και από τον Αρασκαέτα (της Φλαμένγκο).

Στην επιθετική γραμμή δεν υπάρχει πια σημείο αναφοράς, ο Πελίστρι (του Παναθηναϊκού) ταλαιπωρείται από τραυματισμούς και ο Νούνιες (πρώην Λίβερπουλ) προσπαθεί να ξαναβρεί τη φόρμα του αγωνιζόμενος πλέον στην Αλ Χιλάλ.

Δύσκολο το έργο του Μπιέλσα που έχει πολλές επιλογές (Αγκίρε, Βίνιας, Τόρες) αλλά κανέναν τοπ επιθετικό στη διάθεσή του.